Capitolo 5 ♥

Śmierć rodziców zniszczyła mnie od środka. Spadałam... Coraz bardziej zagłębiając się w ciemności... To nie było prawdziwe życie. Tylko jakiś jego marny cień. Wiele osób wyciągało do mnie pomocną dłoń jednak ja nie potrafiłam jej pochwycić. Coś trzymało mnie na samym dole i za wszelką cenę próbowało tam utrzymać... A więc jak to się stało, że teraz potrafię się uśmiechać?

- Dawno razem nie gotowaliśmy - stwierdził Marco i ponownie zajął się pieczeniem frytek.
- Może dlatego że przez dłuższy czas w ogóle nie wychodziłam z pokoju, a poza tym kiepsko mi idzie gotowanie? - zaśmiałam się, a chłopak razem ze mną.
- Nie wracajmy do tego - mruknął - A co do twojego gotowania to może masz i rację... Dobrze, że przynajmniej nauczyłem cię robić naleśniki.
- Ej no nie przesadzajmy. Nie jestem aż taka zła... Po prostu jesteś w tym lepszy ode mnie.
- Wiem - odpowiedział dumie wypinając pierś.
- A na dodatek taki skromy - prychnęłam.
- Mówiłaś coś?
- Nie... Nic, nic...

Czuję się jakby ten wypadek zabrał jakąś cząstkę mnie, która już nigdy nie powróci. Jakby los za wszelką cenę próbował sprawić, że będę smutna... Tak się stało... I czy tak będzie już zawsze? Czy kiedykolwiek los jednak się do mnie uśmiechnie? Teraz nie potrafię zrozumieć jak ja w ogóle tak mogłam. Głodówka, ciągły płacz, brak jakichkolwiek dłuższych kontaktów z bliskimi... Przecież to nawet nie przypomina prawdziwego życia.

,,Dryń, dryń...''
- Otwórz. Ja dokończę - powiedziałam i zabrałam z rąk Marco talerz.
- Jasne...
Już po chwili słyszałam głośne śmiechy dochodzące wprost z holu, a to oznaczało tylko jedno... Pochowałam suche naczynia do szafek po czym poprawiłam swoją czerwona spódniczkę i wyszłam z kuchni.
- Cześć Fran! - krzyknęłam i przytuliłam przyjaciółkę.
- Cześć - odpowiedziała dziewczyna i dała mi całusa w policzek - Jak się czujesz?
- Dobrze, dziękuję.
- Błagam bądź dla niego w miarę miła - szepnęła mi na ucho.
Skrzywiłam się.
 - Proszę... - powiedziała robiąc słodkie oczka.
- Spróbuję - mruknęłam tylko.
Odwróciłam się na pięcie i stanęłam oko w oko z moim największym wrogiem.
- Ferro... - warknął.
- Pasquarelli... - syknęłam.
"I cała moja dobroć poszła się bujać..."
- Sporo czasu minęło odkąd ostatnio musiałem cię oglądać.
- Na moje nieszczęście minął tylko rok.
Staliśmy tak w ciszy przez dość długi czas wzajemnie zabijając się wzrokiem. W końcu Fran wymyśliła, że pójdziemy obejrzeć jakiś film. To nie był znowu genialny pomysł bo z tym typkiem nie da się wytrzymać nawet minuty w jednym pomieszczeniu. Siedzieliśmy w fotelach dokładnie na wprost siebie. Nie widziałam o czym jest film. Właśnie brałam udział w jednej z największych bitew na wzrok. Nie odpuszczę... To on pierwszy pęknie. Bo po prostu jest głupi.
- Pajac - mruknęłam pod nosem.
- Idiotka - dosłyszałam między dźwiękami dochodzącymi z telewizora.
- Debil - powiedziałam trochę głośniej.
- Egoistka - odpowiedział.
- Pacan - podniosłam się do pozycji stojącej.
- Kretynka - uczynił to samo.
- Laluś! - krzyknęłam.
- Plastik!
Moglibyśmy tak godzinami...
- Arogant!
- Małpa!
- DUPEK!
- SIEROTA!
Jednak...
,,To był cios poniżej pasa...''

----♥----

Tak wiem. Jestem kretynem... No, ale poniosło mnie no! Dostałem nauczkę. A raczej, Fran mi ją zapewniła...

Ludmiła uciekła z płaczem, a ja uśmiechnąłem się triumfalnie. Dopiero po chwili oprzytomniałem i zdałem sobie sprawę co właśnie wyszło z moich ust.
- Czy ty do cholery do końca zdurniałeś?! - krzyknęła Francesca i uderzyła mnie w głowę.
- Ałaaa! To bolało - powiedziałem.
- Bo miało! - odkrzyknęła dziewczyna i zmierzyła mnie wzrokiem mordercy.
W tej właśnie chwili spojrzałem na Marco. On też był na mnie zły. A to bardzo nie dobrze... Przecież to on zawsze był tym najspokojniejszym.
- Wyjdź stąd - powiedział zaciskając pięści.
- Ja mu pomogę - syknęła kuzynka i złapała mnie za ucho.
Ciągnęła mnie za sobą dokładnie całą drogę do mojego pokoju. Nie powiem... To okropnie bolało. Zasłużyłem? Oczywiście, że nie.
 
Teraz wiem, że to było kłamstwo. Całkowicie sobie na to zasłużyłem. Ale jak to wszystko cofnąć? Jak przeprosić Francescę, Marco... No i przede wszystkim Ludmiłę? Przecież nie da się cofnąć czasu, a nawet ona sobie na to nie zasłużyła...
- Czemu ja jestem takim dupkiem?! - krzyknąłem zakrywając twarz poduszką.
- Też się nad tym zastanawiam - usłyszałem głos Luki.
Ściągnąłem poduchę z twarzy i spojrzałem na kuzyna. Stał ze skrzyżowanymi rekami oparty o framugę drzwi i mi się przyglądał. Minął rok a on nic się nie zmienił. Ta sama brązowa czupryna, ten sam kilkudniowy zarost i jak zwykle koszula w kratę narzucona na ramiona. Podniosłem się z łóżka i uścisnąłem Lucę na powitanie.
- Już skończyłeś pracę? - zapytałem krzywo się uśmiechając.
- Na moje nieszczęście nie, chociaż szczerze powiedziawszy teraz najchętniej rzuciłbym się na którekolwiek z łóżek i poszedł spać - skrzywił się - Przyszedłem tylko po laptopa i kiedy już miałem wychodzić wy wpadliście do domu. Krzyki Franceski było słychać wszędzie.
- Powiedziała ci już wszystko, prawda? - zapytałem tylko na co kuzyn pokiwał twierdząco głową.
- Spieprzyłeś na całego. Wiedziałem ze przez ten żel masz ubytki w mózgu no ale żaby aż tak? Kto normalny się tak zachowuje? Ludmiła jeszcze niedawno w ogóle nie wychodziła z pokoju. Prawie nic nie jadła i cały czas płakała. Nikt nie potrafił do niej dotrzeć. Jakieś może z cztery dni temu po raz pierwszy od dawna normalnie się zachowywała. Było coraz lepiej i nagle ty wyskakujesz z czymś takim. Serio. Myślałem że jesteś mądrzejszy.
- Wiedziałem tylko ze było z nią źle. Fran nie zagłębiała się w szczegóły.
- A dziwisz się jej? Z resztą po co niby miałaby ci to wszystko opowiadać? Przecież nigdy nie interesowało cię jej życie. Wiedziałeś dość sporo, a i tak wszystko zepsułeś. Nie rozumiem jak można być takim durniem, żeby zrobić coś takiego...
- Błagam tylko nie rób mi wywodów jak reszta. Proszę...
- Nie przyszedłem tutaj żeby cię pouczać.  Chce się tylko dowiedzieć jaki masz pomysł na przeprosiny.
- Problem w tym ze nie mam żadnego. Myślałem żeby kupić jej jakieś kwiaty i czekoladki, ale...
- Nie. To od razu odpada. Możesz ją tylko rozzłościć. Moim zdaniem na początku powinieneś przeprosić Marco. Najtrudniejszy cel zostaw sobie na koniec. Na pewno w między czasie uda ci się coś wymyślić. A teraz radzę Ci od razu iść do Marco. Im szybciej to załatwisz tym lepiej. Bo później może być jeszcze gorzej...

----♥----

Podniosłam na chwilę głowę znad poduszki tylko po to żeby zaczerpnąć powietrza. Wcześniej biały materiał był brudny od kosmetyków które za sprawą łez spływały po mojej twarzy. Czułam się okropnie. Wiem ze mnie nienawidzi.  Z wzajemnością ale czy musiał powiedzieć coś takiego? Tak. To cała prawda. Jednak nigdy nie przyzwyczaję się do myśli, że jestem sierotą. Tylko jedno słowo a jak bardzo potrafiło mnie zranić.
W pewnej chwili poczułam czyjąś dłoń na plecach. Wzdrygnęłam się przestraszona. Jednak kiedy tylko usłyszałam spokojny głos przyjaciółki strach odszedł.  I znów zastąpił go smutek. Podniosłam się szybko i mocno wtuliłam w dziewczynę, a ona uspokajająco głaskała mnie po głowie.
- Wiem że... Że to prawda ale... Ale czy musiał o... O tym wspominać?
- Nie. Oczywiście, że nie. Federico to dupek i tego niestety nie zmienimy. Jeśli chcesz mogę mu dać kilka razy po twarzy, wybić zęby młotkiem, uciąć język, a na dodatek zabrać żel do włosów, cokolwiek chcesz. Bylebyś tylko w końcu była w pełni szczęśliwa - powiedziała przyjaciółka.
Czy można uśmiechnąć się przez gorzkie łzy?
- A czy... Czy to mi... Mi pomoże?
- Nie mam pojęcia, ale możemy spróbować - uśmiechnęła się.
Przyszła mi do głowy pewna myśl... Od czasu pogrzebu, ani razu nie odwiedziłam grobu rodziców. Po prostu nie byłam w stanie tam pójść. Sam widok napisów na nagrobku zapewne zebrał by w moich oczach łzy. Jednak z drugiej strony co ze mnie za córka? Przecież minęły już prawie cztery tygodnie... Sama nie dam rady, ale...
- Fran czy... Czy poszłabyś ze mną na... Na grób rodziców?

------♥------♥------♥------♥------

Strój Ludmi z rozdziału ;3

http://allani.pl/zestaw/968985-top-twintip-trampki-vans

Witam Was po tej jakże długiej przerwie :P

Rozdział miał się pojawić już w piątek ale niestety... 

Pewnie jesteśce na mnie żli, chociaż... Niby za co? :O 

Kto czeka na wypociny takiego lamusa jak ja?
Piątka krótka jak nigdy xd

To chyba jak na razie najkrótszy rozdział na tym blogu xd

Pewnie spodziewaliście się czegoś lepszego po takiej przerwie ale.. Wyszło jak wyszło :P

Następny będzie lepszy! (mam nadzieję)

Koncepcja jest więc... Zobaczymy co wyjdzie xd

Nawet nie wiecie jak się jaram ale dostałam, znaczy moi bohaterowie dostali dwa pytania w zakładce 'PYTANIA♥' :3

Tak. Jaram się czymś takim xd

Razem z czterema innymi dziewczynami założyłam bloga z OS'ami, One partami, itp.

Narazie jest tam tylko notka wstępna ale już za jiedługo ma się pojawić One Shot Madzi ;)

ZAPRASZAM ♥♥♥♥ >KLIK<

Liczę na opinię w komentarzach :) 

Uwielbiam pisać to co wy do mnie piszecie (jak genialnie złożone zdanie) :3 Dostaje takiego powera, że piszę nawet na telefonie, a uwierzcie mi... To nie jest proste xd

Ja na razie się z wami żegnam, ale jeśli tylko znajdę czas postaram się napisać tu coś nowego :D

Buziaki - Nat/Maja♥